Nga Retin TOKA
"Big Brother VIP Kosova" është një program televiziv që ka ngjallur shumë diskutime dhe polemika që nga nisja e tij, jo vetëm për shkak të spektaklit që ofron, por edhe për shkak të ngjarjeve dhe individëve që përfshihen në këtë format. Mbrëmë, produksioni i këtij reality show solli një personazh që ka shkaktuar një valë reagimesh, jo për shkak të ndonjë performancë të jashtëzakonshme, por për shkak të lidhjes së tij me një nga ngjarjet më të diskutueshme të kohëve të fundit. Bëhet fjalë për Atilla Kardesh, ish-bashkëshortin e Drenusha Latifit, e cila ka bërë publike ngjarjet e dhunës sistematike që ka përjetuar prej tij gjatë marrëdhënies së tyre.
Nëse qëllimi i produksionit ishte të rritej numri i klikimeve dhe audienca, kjo është padyshim arritur. Dhe, siç e dimë, në kohën e sotme, “antireklama” ka marrë një formë të re, duke u kthyer në një mënyrë efektive për të tërhequr vëmendjen e publikut. Megjithatë, kjo zgjedhje është e pakuptimtë dhe tepër problematike në shumë aspekte. Si mundet që në një program të tillë, që pretendon të ofrojë një pasqyrë të jetës reale, të futen individë që kanë qenë pjesë e një historie dhune? Kjo jo vetëm që i bën keq imazhit të formatit, por gjithashtu lë një ndikim negativ në shoqëri, ku ndoshta shumë individë do të kenë tendencën të justifikojnë ose të minimizojnë rëndësinë e dhunës në marrëdhënie, duke e parë si diçka që mund të kalojë pa pasoja.
Një aspekt tjetër që meriton theks është mungesa e respektit për viktimat e dhunës, si Drenusha Latifi, e cila ka pasur guximin të flasë hapur për atë që ka përjetuar. A mund të imagjinohet ndonjë grua tjetër të ndodhet në një situatë të ngjashme dhe të ndjehet e përkrahur kur shikon një person të tillë të ftohet dhe të jetë pjesë e një programi të tillë? Padyshim që jo. Çdo grua dhe çdo nënë meriton respekt, dinjitet dhe siguri dhe askush nuk duhet të normalizojë dhunën. Për më tepër, fëmijët që ndjekin këto programe mund të krijojnë një perceptim të gabuar rreth dinamikave të shëndetshme të marrëdhënieve, duke i dhënë një mesazh të rrezikshëm për atë se çfarë është e pranueshme dhe çfarë jo në marrëdhëniet personale.
Kjo sprovë shërben si një pasqyrë e shoqërisë sonë, ku shumë herë janë të fshehura pas dhunës, heshtjes dhe normalizimit të sjelljeve të papranueshme. I gjithë ky debat ngre një pyetje shumë të rëndësishme: Deri kur do të vazhdojmë të tolerojmë dhunën dhe t’i japim hapësirë individëve që kanë abuzuar, për t’u kthyer në figura publike? A mundet që shoqëria të ndryshojë dhe të kuptojë se dhuna nuk është kurrë një formë legjitime e marrëdhënies? A do të vijmë ndonjëherë në një pikë ku respektohen vlerat e barazisë gjinore dhe të drejtat e çdo individi pa pasur nevojë për të bërë kompromise për hir të showbiz-it?
E vërteta është që me dhunën nuk mund të bashkëjetojë askush. Ata që janë të detyruar ta bëjnë këtë për shkak të rrethanave të vështira shpesh përballen me stigmatizim dhe përçmim, duke u bërë subjekt i lajmeve dhe diskutimeve për fatin e tyre të hidhur. Dhe kjo ndodhi, ndonëse ligji dhe institucionet përgjegjëse duhet të sigurojnë që çdo rast i dhunës të trajtohet me seriozitetin e duhur.
Besoj dhe duhet të ngrihen pyetje serioze për standardet e moralit dhe etikës që ndjekin produksionet televizive. A është ky një hap në drejtim të promovimit të vlerave pozitive dhe edukimit të publikut, apo është një përpjekje për të shfrytëzuar tragjeditë personale për qëllime komerciale? Sido që të jetë, është e qartë se është koha për një reflektim të thellë mbi atë se çfarë duam të shohim në ekranet tona dhe si mund të krijojmë një shoqëri që nuk mbron dhunën, por promovon respektin dhe barazinë.
